I.
ríf upp svörðinn
fletti sundur lögunum
eins djúpt og ég kemst
vitandi að sköpun líkist í fyrstu
niðurrifi
allt í augnablikinu hrátt
en jörðin þolinmóð
líkamar hrinda frá sér sýkingu
en pappírinn, forvitinn
drekkur í sig blekið
V.
við hreiðrum um okkur
loksins komin á þann stað
sem við óttuðumst að væri til
það er ekki eins og hitt
ekki eins og aldan
sem síar blóð
úr líkamanum
ekki eins og það
heldur lúmskt
líkt og rökkrið
eins og viðjurnar
sem bíða þess að letra
í kyrrt vatnið
við lokum augunum
til að fylgjast betur með
þreifum á myrkrinu
og finnum þar eitthvað
til þess eins að tapa því aftur
þrykkjum fast
hvort á annað
búin undir að elta förin aftur út
X.
ég sit við opinn glugga
kvöldið læðist ekki inn
heldur verður hluti af herberginu
brú yfir í kuldann úti
hann reykir pípu eða kannski er það ég
og reykurinn ilmar eins og arinn
eins og það sem áður
var skógur